Yeni yıllarda, kış geldiğinde kar görmek kimin adetidir, neresi orijinlidir bilemem.. Ben İzmir kızıyım, oranın çocuğuyum... Kış denildiğinde avucuna düştüğünde eriyen kar tanelerini değil, denizin üzerine minik delikler açarak dibe dalan keskin yağmur damlalarını hayal ederim... Karın getirdiği sakinliği, sessizliği değil, dalgaların kıyıya bıraktığı güçlü sesi, yağmurun gök gürültüsüyle birleştiği fırtınaları dinlerim...
'Adım attığımda kayar mıyım?' tedirginliğiyle değil 'nereye bassam daha az suya girerim" zihin egzersizleriyle ilerlerim..
Dışarıdan içeri girdiğinde üzerinde oluşan beyaz görüntüyle değil, yağmurun saçlarını belki de çamaşırına kadar ıslatmış olmasıyla eğlenirim...
Belki de o yüzden sessiz, sakin olmayı hiç sevemedim. O yüzdendir sürekli telaşelerim, yerinde duramayan, arada esen gürleyen hallerim.. Ben buraların insanı değilim, budur sebebim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder