Kirpi

Kirpi oldu benliğimiz.

Dikenlerimiz çıktı birer birer.

Savunma sanayiinde öncü bireyler olduk hiç fark etmeden.

Evvelinde büyümeye başlarken sivrildi ruhumuzdan dikenler...

Okul hayatı, sosyal çevre derken adımlarımızı yere basmaya çalışırken göründüler.

Daha sonra iş hayatına girdik, sektör mücadelesine giriştik, haksız kazançları, köstek olanları gördük, daha da sivrildiler...

Genel olarak egoizmin hedonistçe diğer bireyleri yok saymaya çalıştığına şahit olduk, çoğaldılar...

Vatandaş olmanın anlamına vardıkça birey olma kaygılarımız arttı, köklerini kalınlaştılar...

Ve her aydınlanmanın neticesinde yaşam haklarının nasıl yok sayıldığına hayret ettik, dikenlerimizi fırlatmaya başladık...

En nihayetindeyse neyin kavgasında olduğumuzu unuttuk. Umarsızca ve anlamsızca herkese ve her şeye zarar verir olduk.

Oysa ki yaşadığımız en temel sorunun yalnızca "insan olamadığımız"dan kaynaklandığını anlayamadık.

Yalnızca anlamamız gereken şeyi görmezden geldik.

Demem odur ki, insan olmayı beceremedik biz üstad.

En fazla kirpi olabildik.