Alışmak mı, Vazgeçmek mi? İşte Bütün Mesele Bu...

 

Belki de bu yüzden, alışıyorum hemen... Gittiğim yerlere, duyduğum sözlere, tanık olduğum görüntülere, hayal ettiğim düşüncelere... Nasıl bir huydur bu anlamış değilim, iyi bi'şey mi, yoksa bu işte bi' tuhaflık mı var bilmiyorum. Fazla mı açık fikirlilik yoksa çizilememiş mi karakteristik özellik, o konuya da hakim değilim. Ama bildiğim birşey varsa, o da alışkanlıklarımın çok şıpsevdi olması.

Gideceğim yere hep zor gidiyorum, çünkü alışmış oluyorum bırakacak olduğum yere; eşime dostuma; her gün geçmekte olduğum yol güzergahıma. Gittikten sonra mı? Onda sıkıntı yok; gidince de oraya alışıveriyorum hemen nasıl olsa... Bir hayat kuruyorum kendime gittiğim her yerde bir anda, birkaç gün de olsa, birkaç sene de, birkaç saat de... Ordayken çok güzel tabi, zaman çabucak geçiveriyor birşey anlamıyorsunuz...da... yine dönüş zamanı geliyor ve yine bir alışkanlıktan vazgeçme zamanı gelmiş çatmış oluyor ve alıyor yine sizi bir telaşe, bir buruklık içinizde... İşte bu durumun sıkıntısı da burdan kaynaklanıyor diyorsunuz içinizden her seferinde...

Hayatıma insanlar giriyor, onlara da alışıyorum. Yaşam döngümde bir yerlere oturtuyorum hepsini bir bir. Zaman içinde kimisi daha ön koltuklara geçiyor, kimisine de oturacak yer kalmıyor, çıkıp gitmesi gerekiyor, o ayrı. Ama onları kovarken bile o alışkanlıktan vazgeçme hissi yok mu?.. Yine hüzün veren bir tarafı oluyor...

Bazen de kendimi özlüyorum, kendimi kendimle bırakıyorum. Sonra kendime alışıyorum. Başka birisi beni benimle paylaşmak istediğinde, o alışkanlığımı da kırmak istemiyorum. Zor geliyor paylaşılmak başka birisiyle; ta ki o kişiyle paylaşıldığımda da ona alışana dek... O geldikten sonra da hemen bir B planı misali, yeni bir hayat kuruyor bünye nasılsa içinde....

Peki sorarım size: Alışmak sevmekten daha mı zor geliyor? Alışmak bir yara da, vazgeçtiğinde mi bağrında tütüyor? Ben anlamadım. =)