Israrlarımda Israrcıyım.!

Bazen 'fazla mı saplantılıyım?' diyorum..

Bazen saplanıp kalmalarım var, bazen de takıntıya dem vuran ısrarcılıklarım... 

En basitinden; deniz kenarında yaşa-ya-mamak nasıl bir kanımda çekilmelere sebep olur da, her gece ısrarla her rüyam bir deniz hikayesiyle birleşir?

Çok mutlu olduğum bir rüyaysa; deliler gibi kulaç atar, özgürlük hissini yaşadığım ufuklara ilerlerim.. Günlük güneşliktir hava da..

Çok sıkılmışsam; balıklar karaya vurmuştur, dalgalar daha kuvvetli, deniz daha gridir.. 

Pek önemli bir rüya değilse de; deniz kenarında elimi suya daldırmış, yine de bir avuç su almışımdır.. Su yüzecek kadar ılık değildir ama yine de hoş bir serinliği vardır ona dokunduğum anda.. Huzur vardır soğukluğunda..

İlla ki olacaktır "o" deniz rüyamda.!

Kişilerde de öyledir. Beni bilen bilir. İlle de "o" olacaktır. İlle de "o" şekilde olacaktır.. Zamanlamanın manidar olmadığında hevesimin kaçtığı ve vazgeçtiğim de bundandır..

Bir program yapmışsam, 'o' anda uygulanacaktır... 'Bugün olmaz da, yarın gidelim' cümlen hiçbir zaman telkin edici olmayacaktır.. Bir dahaki programımda yer almayışın da ondandır.. Spontaneliklere uyamayacak kadar monotonlaşmış olduğundandır..

Peki, ısrarla mutlu olmaya çalışmak da bir takıntı mıdır?

İnsan ille her zaman, her koşulda mutluluğu aramalı mıdır?

'Bugün de enerjim düşük, beni böyle idare edin' demeye hakkım var mıdır? 

'Bugün de huysuzluğum var, bana tavır almayın' töleransınıza müsaadem var mıdır?

Pek sanmam.. 

O zaman ben niye saplantılarımdan cayayım?

'İlle de isterim' ısrarcılığındayım..

Israrcıyım...

Siparişimi verdim evren, getir hadi bekliyorum, kapıdayım!