Sevmiyorum savaşı, savaşmayı...
Derdimi anlatmayı, kızdığımı söylemeyi sevmiyorum. Anlasınlar istiyorum ben anlatmadan. Konular açılmadan kapanmalı gitmeli diye düşünüyorum, pandomim yapıyorum onun yerine... "Anlamalılar" diyorum, kelimeleri yıpratmadan ben olumsuz cümlelerle...
Beni anlamadıklarında vazgeçmeyi tercih ediyorum. Kimseyi kazanmaya çalışmak istemiyorum. "Kendiliğinden görülmedikten sonra gün gibi ortada olanlar, ne anlamı var ki?.." diyorum...
Özür dilemeyi de sevmiyorum. Hatamı anlarsam zaten davranışlarımla telafi ediyorum. "Ne gereği var ki konuları ciddileştirip kelimeleri kötü hatırlamamızın?" diye düşünüyorum.
Kavgaları da bu yüzden sevmiyorum... Çirkinleştirmek istemiyorum ne ruhumu ne sözlerimi, değer de vermiyorum o yüzden ne karşımdakine, ne de kişinin polemiğine... Susuyorum.... Dönüp arkamı gidiyorum...
Kaçıp gitmelerim de bu yüzden muhtemelen... Vazgeçmeyi, gözden çıkarmayı en kolay, en kesin çözüm yolu olarak görüyorum. "Haksızsam belli ediyorumdur zaten, niye haklıysam durup bekleyeyim?" deyip yine başa dönüyorum...
Sadece kelimeleri verin, ben anlarım diyorum... Cümlelerle kimse kimseyi yormasın istiyorum...
*Fotoğraf alıntıdır.
hmmm
YanıtlaSilya, öyle azizim..
Sil